Θέλω να παίρνω θάρρος απ' την αγάπη των συντρόφων μου και όχι από το καπρίτσιο μου να το παίζω αρχιδάτος. Χωρίς αυτούς δεν είμαι τίποτα. Χωρίς εμένα δεν είναι τίποτα κι αυτοί. Να χέσω τις συνελεύσεις και τις ταξικές αναλύσεις μας, αν μέσα απ' αυτές πέρα από πολιτικά συμπεράσματα δεν προκύπτει ο αλληλοσεβασμός και το ενδιαφέρον για την καθημερινότητα του άλλου. Την τελευταία βδομάδα άκουσα για μια αυτοκτονία συντρόφου και μία απόπειρα ενός άλλου. Και οι 2 απ' το κοντινό μου περιβάλλον. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι τρελοί, δεν είναι περίεργοι. Είναι παιδιά μέσα στα πράγματα, με τις πολιτικές τους απόψεις και τις αντίστοιχες πολιτικές τους πράξεις. Δεν είναι χαμένοι, ούτε μπερδεμένοι. Ίσα-ίσα που βλέποντας τα πράματα αρκετά ξεκάθαρα (όχι τελείως κατά την γνώμη μου) φτάσανε στο σημείο να μην θέλουν άλλο την γαμημένη ζωή τους. Και δεν μπορώ να πω ότι δεν τους καταλαβαίνω.
Οι συνθήκες εργασίας είναι άθλιες, οι μισθοί αστείοι, η πίεση απ' την οικογένεια αβάσταχτα φορτική και ο κοινωνικός κανιβαλισμός στο απώγειό του. Χρόνος, χώρος και όρεξη ν' ασχοληθείς με αυτό που πραγματικά αγαπάς δεν προβλέπεται στην Ελλάδα του 2014. Οι σοβαρές φιλικές και ερωτικές σχέσεις σπανίζουν. Πλεόν δεν κάνουμε παρέα. Μοιραζόμαστε τις παράνοιές μας, αρπαζόμαστε με το παραμικρό και καλύπτουμε τα συναισθηματικά μας κενά με φτηνά ξίδια και κακό χόρτο. Μένουμε μαζί επειδή βαριόμαστε να ψάξουμε κάτι άλλο. Κάποιον άλλο. Δεν διαφωνούμε επί της ουσίας, διαλεκτικά, με στόχο την εξέλιξή μας γιατί δεν αγαπάμε αρκετά ο ένας τον άλλο. Κι έτσι αφήνουμε τους δικούς μας να πεθαίνουν ή να αργοπεθαίνουν, ο καθένας μόνος του. Έχουμε χαθεί στην ταχύτητα των εξελίξεων και στον μικρόκοσμό μας και δεν βλέπουμε πέρα απ' την μύτη μας. Δεν συνδιαλεγόμαστε με τους ανθρώπους. Δεν μας ενδιαφέρει ο ψυχικός πλούτος του άλλου. Ο άλλος είναι εκεί για να μας ακούει ή στην καλύτερη να τον ακούμε και να τον συμβουλεύουμε τι πρέπει να κάνει και όχι τι πρέπει να ΚΑΝΟΥΜΕ. Δεν διαφέρουμε σε τίποτα απ' τον απρόσωπο μαλάκα ψυχαναλυτή, πέρα απ' το γεγονός ότι παρέχουμε τις υπηρεσίες μας "τζάμπα" και δεν έχουμε τα αντίστοιχα πτυχία.
Την επόμενη φορά που κάποιος καραγκιόζης θα μου πει πως το ζήτημα "δεν είναι προσωπικό, αλλά καθαρά πολιτικό" εύχομαι να μην κρατηθώ και να του φάω το λαρύγγι. Η πολιτική πέρα απ' τις οικονομικές σχέσεις, καθορίζεται και απ' τις προσωπικές. Αλλιώς δεν έχει αξία για μένα. Αν δεν μπορώ να συμπαρασταθώ σε έναν άνθρωπο που καθημερινά παίζουμε τον κώλο μας εκεί έξω για κάτι καλύτερο, δεν έχει νόημα. Γαμήστε το. Μην με υπολογίζετε. Κάθε φορά που θα αυτοκτονεί κάποιος από μας θα νιώθω ότι κάτι έχουμε κάνει λάθος. Όταν με τραβάνε οι μπάτσοι στα δικαστήρια και τις φυλακές τους θέλω να ξέρω, ότι κάποιοι εκεί έξω δεν θα μπορούν να κοιμηθούν όσο είμαι αιχμάλωτος αυτού του παράλογου συστήματος. Όχι μόνο επειδή βρισκόμαστε στην ίδια πλευρά του οδοφράγματος, αλλά επειδή είμαι ο Ανδρέας. Ο φίλος τους. Ο άνθρωπός τους. Όταν σε τραμπουκίζουν οι φασίστες, οι ελεγκτές και οι λοιποί κανίβαλοι ακόμα κι αν είσαι μόνος σου θέλω να ξέρεις ότι μαζί τις τρώμε. Κι όσο πονάς, πονάω. Κι όσο πονάμε θα αναζητώ εκδίκηση. Και θα κάνω ό,τι περνάει απ' το χέρι μου για να σε γλυτώσω απ' τα βρωμόχερά τους. θέλω να μπορείς να μ' εμπιστευτείς και να μπορώ να σ' εμπιστευτώ. Το πρόβλημά μου είναι και δικό σου. Το πρόβλημά σου είναι και δικό μου. Δεν με βαραίνεις. Μην τολμήσεις να μου ξαναπείς τέτοιες μπούρδες. Το μόνο που με βαραίνει είναι να 'σαι μελαγχολικός και να μην ξέρω το λόγο. Ό,τι μας έχει απομείνει είναι οι δικοί μας άνθρωποι. Ο λόγος για να ζούμε και να αντιστεκόμαστε. Απλά πράγματα. Δεν χρειάζεται να το αναλύσεις. Το συναίσθημα της αδερφικής αλληλεγγύης, δεν περιγράφεται. Βιώνεται.
Γι' αυτό σου λέω ρε πούστη. Μαζί δεν τα λέγαμε; Που πας να φύγεις και να μας αφήσεις μόνους με τα τέρατα; Αν σ' έχω ξεχάσει ή σ' έχω παραμελήσει έλα να μου ρίξεις 2 σφαλιάρες να έρθω στα ίσια μου. Δεν με βαραίνεις. Δεν θα σου κρατήσω κακία. Τα 'παμε αυτά. Μην φεύγεις σαν κλέφτης ρε μαλάκα. Όλοι μαζί θα φύγουμε! Κόντρα στο ατομικιστικό τους κωλοσύστημα και στην ίδια την φύση που μας θέλει να φεύγουμε μόνοι. Στ' αρχίδια μας και ο ανταγωνισμός τους, η μισαλλοδοξία τους, η αδιαφορία τους και οι απρόσωπες "πολιτικές" τους σχέσεις. Έχουμε ο ένας τον άλλον. Και υπάρχουν κι άλλοι τόσοι παλαβοί σαν κι εμάς. Ξεκόλλα!
Οι συνθήκες εργασίας είναι άθλιες, οι μισθοί αστείοι, η πίεση απ' την οικογένεια αβάσταχτα φορτική και ο κοινωνικός κανιβαλισμός στο απώγειό του. Χρόνος, χώρος και όρεξη ν' ασχοληθείς με αυτό που πραγματικά αγαπάς δεν προβλέπεται στην Ελλάδα του 2014. Οι σοβαρές φιλικές και ερωτικές σχέσεις σπανίζουν. Πλεόν δεν κάνουμε παρέα. Μοιραζόμαστε τις παράνοιές μας, αρπαζόμαστε με το παραμικρό και καλύπτουμε τα συναισθηματικά μας κενά με φτηνά ξίδια και κακό χόρτο. Μένουμε μαζί επειδή βαριόμαστε να ψάξουμε κάτι άλλο. Κάποιον άλλο. Δεν διαφωνούμε επί της ουσίας, διαλεκτικά, με στόχο την εξέλιξή μας γιατί δεν αγαπάμε αρκετά ο ένας τον άλλο. Κι έτσι αφήνουμε τους δικούς μας να πεθαίνουν ή να αργοπεθαίνουν, ο καθένας μόνος του. Έχουμε χαθεί στην ταχύτητα των εξελίξεων και στον μικρόκοσμό μας και δεν βλέπουμε πέρα απ' την μύτη μας. Δεν συνδιαλεγόμαστε με τους ανθρώπους. Δεν μας ενδιαφέρει ο ψυχικός πλούτος του άλλου. Ο άλλος είναι εκεί για να μας ακούει ή στην καλύτερη να τον ακούμε και να τον συμβουλεύουμε τι πρέπει να κάνει και όχι τι πρέπει να ΚΑΝΟΥΜΕ. Δεν διαφέρουμε σε τίποτα απ' τον απρόσωπο μαλάκα ψυχαναλυτή, πέρα απ' το γεγονός ότι παρέχουμε τις υπηρεσίες μας "τζάμπα" και δεν έχουμε τα αντίστοιχα πτυχία.
Την επόμενη φορά που κάποιος καραγκιόζης θα μου πει πως το ζήτημα "δεν είναι προσωπικό, αλλά καθαρά πολιτικό" εύχομαι να μην κρατηθώ και να του φάω το λαρύγγι. Η πολιτική πέρα απ' τις οικονομικές σχέσεις, καθορίζεται και απ' τις προσωπικές. Αλλιώς δεν έχει αξία για μένα. Αν δεν μπορώ να συμπαρασταθώ σε έναν άνθρωπο που καθημερινά παίζουμε τον κώλο μας εκεί έξω για κάτι καλύτερο, δεν έχει νόημα. Γαμήστε το. Μην με υπολογίζετε. Κάθε φορά που θα αυτοκτονεί κάποιος από μας θα νιώθω ότι κάτι έχουμε κάνει λάθος. Όταν με τραβάνε οι μπάτσοι στα δικαστήρια και τις φυλακές τους θέλω να ξέρω, ότι κάποιοι εκεί έξω δεν θα μπορούν να κοιμηθούν όσο είμαι αιχμάλωτος αυτού του παράλογου συστήματος. Όχι μόνο επειδή βρισκόμαστε στην ίδια πλευρά του οδοφράγματος, αλλά επειδή είμαι ο Ανδρέας. Ο φίλος τους. Ο άνθρωπός τους. Όταν σε τραμπουκίζουν οι φασίστες, οι ελεγκτές και οι λοιποί κανίβαλοι ακόμα κι αν είσαι μόνος σου θέλω να ξέρεις ότι μαζί τις τρώμε. Κι όσο πονάς, πονάω. Κι όσο πονάμε θα αναζητώ εκδίκηση. Και θα κάνω ό,τι περνάει απ' το χέρι μου για να σε γλυτώσω απ' τα βρωμόχερά τους. θέλω να μπορείς να μ' εμπιστευτείς και να μπορώ να σ' εμπιστευτώ. Το πρόβλημά μου είναι και δικό σου. Το πρόβλημά σου είναι και δικό μου. Δεν με βαραίνεις. Μην τολμήσεις να μου ξαναπείς τέτοιες μπούρδες. Το μόνο που με βαραίνει είναι να 'σαι μελαγχολικός και να μην ξέρω το λόγο. Ό,τι μας έχει απομείνει είναι οι δικοί μας άνθρωποι. Ο λόγος για να ζούμε και να αντιστεκόμαστε. Απλά πράγματα. Δεν χρειάζεται να το αναλύσεις. Το συναίσθημα της αδερφικής αλληλεγγύης, δεν περιγράφεται. Βιώνεται.
Γι' αυτό σου λέω ρε πούστη. Μαζί δεν τα λέγαμε; Που πας να φύγεις και να μας αφήσεις μόνους με τα τέρατα; Αν σ' έχω ξεχάσει ή σ' έχω παραμελήσει έλα να μου ρίξεις 2 σφαλιάρες να έρθω στα ίσια μου. Δεν με βαραίνεις. Δεν θα σου κρατήσω κακία. Τα 'παμε αυτά. Μην φεύγεις σαν κλέφτης ρε μαλάκα. Όλοι μαζί θα φύγουμε! Κόντρα στο ατομικιστικό τους κωλοσύστημα και στην ίδια την φύση που μας θέλει να φεύγουμε μόνοι. Στ' αρχίδια μας και ο ανταγωνισμός τους, η μισαλλοδοξία τους, η αδιαφορία τους και οι απρόσωπες "πολιτικές" τους σχέσεις. Έχουμε ο ένας τον άλλον. Και υπάρχουν κι άλλοι τόσοι παλαβοί σαν κι εμάς. Ξεκόλλα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου